گزارش کاراموزی قیمت گذاری سیستم انتقال

گزارش کاراموزی قیمت گذاری سیستم انتقال در 31 صفحه ورد قابل ویرایش

مقدمه

ویژگى كلیدى یك سیستم انتقال باز در یك محیط جداسازى شده ، عبارت است از ارایه خدمات سیستم انتقال به همه مشتریان بدون تبعیض و منصفانه . شاخه هاى گوناگون خدمات سیستم انتقال باید بسیار شفاف و ساده بوده و قیمت گذارى درست در ارایه خدمات سیستم انتقال بسیار كارآمد خواهد بود. در بهره بردارى هاى كوتاه مدت بهینه ،‌ بازیافت هزینه ها ،‌ سرمایه گذارى هاى بلند مدت و تخصیص منصفانه هزینه ها میان مشتركین بازرگانى مهم است .

در سیستمهاى انتقال پنج گونه هزینه هست: هزینه هاى عملیاتى  ، هزینه هاى سرمایه اى  یا هزینه هاى جاى گرفته   ، هزینه هاى فرصت ، هزینه هاى خروج و هزینه هاى گسترش سیستم. در زیر، به كوتاهى این عنوانها را بررسى مى كنیم :

هزینه هاى عملیاتى دربر گیرنده تلفات سیستم انتقال، هزینه هاى توزیع دوباره انرژى تولیدى به سبب محدودیتهاى عملیاتى مانند محدودیتهای ولتاژ باس یا محدودیتهای انتقال و هزینه ای مربوط به مدیریت ، نگهداری و ارائه خدمات جانبی .

بازیافت هزینه های سرمایه ای سیستم انتقال در طول عمر مفید تسهیلات موجود ، شاید بیشتر از هزینه های عملیاتی شبكه باشد . تسهیلات جداگانه ای كه در سیستم انتقال به شیوه های گوناگونی بار گذاری می شوند كه این ناشی از تغییر شرایط با گذشت زمان بوده از سوی دیگر گوناگونی بكار گیری شبكه با در نظر گرفتن قرار دادهای بسته شده میان تولید كننده و مصرف كننده چنان گسترده است كه قابل جداسازی و تقسیم بندی نیست . 

هزینه های فرصت سودهای پیش بینی شده ای است كه شركت مالك شبكه به عنوان پیامد یك قرار داد خاص در نظر می گیرد . هر قرار دادی در سیستم انتقال می تواند سطح قابلیت اطمینان سرویش موجود را تغییر دهد و این بر هزینه مربوط به قطعی ها   اثر می گذارد و هزینه قابلیت اطمینان را پدید می آورد . ارزیابی هزینه های قابلیت اطمینان ، كار بسیار دشواری است چرا كه به عاملهای پر شماری چون زمان بندی ، درازای زمان ، وسعت وقفه موجود در سرویس ارائه شده ، توان ذخیره موجود به مشتری و موقعیت مشتری بستگی دارد . در گذشته این هزینه ها در تعیین نرخ خدمات انتقال نادیده گرفته می شد .

هزینه های گسترش سیستم در بر گیرنده سرمایه گذاری در پوشش دادن به بهره برداران تازه و به ویژه موضوع مهم گسترش بلند مدت سیستم انتقال در كشورهای در حال توسعه است .

قیمت گذاری سیستم انتقالی یكی از پیچیده ترین موضوعها در تجدید ساختار صنعت برق است . كه پدید آمده از قوانین عینی و محدود كننده دولتی درباره شبكه های انتقال و همچنین نیاز به برقراری تعادل میان تولید و تقاضا به گونه تمام وقت است . با توجه به اینكه تولید كنندگان و مصرف كنندگان همگی به یك شبكه متصل هستند عملكرد هر یك از شركت كنندگان در این مجموعه اثرهای چشمگیری بر دیگران خواهد داشت كه این محاسبه و بررسی جداگانه هر یك از شركت كنندگان را تقریباً ناشدنی می كند . افزون بر هزینه های عملیاتی ، هزینه های جای گرفته و تامین هزینه های گسترش آینده سیستم نیز باید در ساختار تعرفه در نظر گرفته شود . با توجه به اینكه هزینه های جای گرفته در سیستم در مقایسه با هزینه های عملیاتی بسیار بیشتر است . طراحی یك ساختار قیمت گذاری منطقی برای بازیافت منصفانه این هزینه ها از همه مشاركت كنندگان بسیار مهم است . مانند مساله های گسترش سیستم این مساله از موضوعهای مربوط به سیاست گذاری كلی سیستم است . به طور كلی سه الگوی پایه در قیمت گذاری هست  : روشهای Rolled – in  روشهای افزایشی و روشهای جایگیری / افزایشی    . در اینجا نگاه كوتاهی بر این عنوانها و نیز تعریف دقیقی از سیستم قیمت گذاری بكار رفته در شبكه ملی انگلستان می پردازیم .    

 

 روش های قیمت گذاری Rolled – in  

ساده ترین روش قیمت گذاری خدمات در سیستم انتقال همان روش معروف تمبر پست است ، كه تنها بستگی به مقدار توان جا به جا شده و مدت زمان مصرف بدون در نظر گرفتن تولید ، دیسپاچ ، فاصله جغرافیایی یا توزیع بار اعمالی به خطوط گوناگون سیستم انتقال در یك قرارداد خاص دارد . مهمترین كاستی این روش نادیده گرفتن اثر معاملات خاص بر روی عملكرد سیستم واقعی است . احتمال فرستادن سیگنالهای اقتصادی نادرست به مصرف كننده ها نیز هست . مشتركی كه از سیستم انتقال به گونه سبك بهره می گیرد . در یك فاصله الكتریكی كوتاه است در عمل اثرهای پدید آمده از مشتركین سنگین سیستم را تعدیل می كند . روشن است كه این روش ، روش منصفانه ای برای مشتركین نیست .

روش مگا وات – مایل تلاشی است برای جبران این كاستیها . بنیان كار در این روش بر پایه بارگذاری جداگانه هر خط انتقال با توجه به قراردادهای موجود است . این مقدار در طول خط ضرب می شود و سپس مقدار به دست آمده از همه خطوط بر یكدیگر جمع می شود تا سهم هر قرار داد استفاده از سیستم انتقال روشن شود . به این ترتیب هزینه اختصاص داده شده به هر معامله بر پایه میزان بهره گیریش از سیستم انتقال تعیین می شود . جدای از پاره ای فرضیه های كم اهمیت مقدار C Ti به زبان ریاضی به گونه زیر می آید :

تخصیص دهی تنها بر پایه سود قابلیت اطمینان    

هر چند برخی از خطوط به شیوه معمول شاید بار سبكی داشته باشد لیكن می توانند نقش بسیار مهمی را از دیدگاه قابلیت اطمینان شبكه ، هنگام اضطرار یا وقوع حادثه های پی در پی داشته باشند . در این صورت یك هزینه اضافی برای  چنین خطوطی در نظر گرفته می شود . برای هر معامله ای نخست قابلیت اطمینان سیستم با در نظر گرفتن همه خطوط در سرویس و نیز با در نظر گرفتن همه خطوط به جز خط j در سرویس محاسبه می شود . سود قابلیت اطمینان ، Rj , Ti مربوط به خط j در معامله Ti احتمال ناكامیب ( عدم موفقیت ) اجرای معامله به دلیل نبود خط مور نظر است . احتمالات همانندی نیز برای خط j یا در اجرای معامله به دلیل نبود خط مورد نظر است . احتمالات همانندی نیز برای خط j  یا در نظر گرفتن آن در همه معاملات دیگر محاسبه می شود . هزینه جای گرفته انتقال j مربوط به معامله Ti  تنها بر مبنای سود قابلیت اطمینان طبق فرمول زیر تعریف می شود :

Cj', Ti = [ PTi Rj , Ti          ?i PTi Rj , Ti   ]. Fj

كه P Ti  مقدار معامله Ti ،F i هم مانند معادله اول است . در این بحث به روش مورد استفاده در محاسبه احتمال ناكامی نمی پردازیم . برای نمونه احتمال ناكامی یك معامله می تواند به سادگی به عنوان احتمال نبود یك مسیرویژه میان باس ارسالی و باس دریافتی در نظر گرفته شود . این روش محاسبه را در ساختارهای ساده می توان بكار بست اما در شبكه های بزرگ به هم پیوسته بسیار پیچیده شده و در عمل كاربردنی نیست . برای مدارات شبكه شده روش كات ست    یا رهیافت احتمالات شرطی   روش های خوبی است .

 

 تركیب استفاده ظرفیتی و سود قابلیت اطمینان

هزینه های جای گرفته به شكلی خارج و وابسته به قضاوت طراح معامله به صورت یك كسر به استفاده ظرفیتی و سودهای قابلیت اطمینان تخصیص داده می شوند . به این ترتیب هزینه تركیبی   عبارت خواهد بود از :

 

 

 

داریم : a+b = 1  

باید گفت : هزینه های جای گرفته انتقال باید تجهیزات مانند ترانسفورمرها تجهیزات پست ، كلیدها و خازن های سری و موازی رادر كنار خطوط انتقال و كابلها در نظر بگیرد . نمی توان گفت كه یك روش قیمت گذاری بهترین است چرا كه شاید روشهای گوناگون برای موقعیتهای گوناگون سازوار باشد . بخشهای جداسازی شده خدمات انتقال نیز شاید به روش های گوناگونی قیمت گذاری شود . بنابراین همچون بازارهای برق باید رهیافت های تركیبی برای قیمت گذاری خدمات را بكار برد . دیگر اینكه می توان مولفه های تعرفه ای گوناگونی را با در نظر گرفتن موردهایی مانند زمان استفاده ، جغرافیایی ویژه ، برخی كمیت های مقداری و یا تغییرات خاص مربوط به مشتركین ، طراحی و تعریف كرد .

 

دیسپاچ

در شرایط بهره برداری عادی و بدون هیچ محدودیت عملیاتی ، مهمترین تفاوت میان شركت برق دیسپاچ شده به گونه مركزی    و دیسپاچ بازار برق از گونه بازار سرمایه گذاری ، جایگزینی هزینه با قیمت پیشنهادی . هنگامی سمت تقاضا   ی بازار مشتری اجازه پیشنهاد قیمت دارد . به یك راهكار نسبتاً پیچیده دیسپاچ نیاز است و هدف شكل تئوریك و به جای توجه صرف به كاهش قیمت پیشنهادی ، حداكثر كردن رفاه اجتماعی ( در عمل ، تنها به انعطاف پذیری تقاضا بر می گردد  ) خواهد بود . به هر حال ، اگر معاملات دو جانبه یا چند جانبه اجازه فعالیت داشته باشند و یا اگر محدودیتهای انتقال پیش بیاید روش دیسپاچ پیچیده تر خواهد شد ، كه در بخش آینده بررسی خواهد شد .

 

جبران تلفات انتقال

اگر بهره بردار مستقل سیستم مالكیت تولید را داشته باشد هزینه های تلفات خطوط انتقال كه قانون گذار تنظیم می شود می تواند در قیمت تعین شده در نظر می شود . اگر بهره بردار مستقل سیستم مالكیت هیچ تولیدی را نداشته باشد جبران تلفات باید با جدا كردن تامین كننده توان از فروش های بازار سرمایه گذاری ، مزایده ها یا قرار دادها بدست آید . بازار برق كالیفرنیا نمونه ای از این گونه است كه در آن بهره بردار مستقل سیستم مولفه های توزیع تلفات را میان همه شركت كنندگان پخش می كند و هماهنگ كننده برنامه های زمان بندی ها ( در بر گیرنده مركز تبادل و معاملات برق ) ، باید زمان بندی تعدیل شده خود را با در نظر گرفتن تلفات انتقال به بهره بردار مستقل سیستم بفرستد . به سخن دیگر ، شركت كننده ها ( مشتركان ) تلفات راتامین می كند . بااین حال ، تلفات را نمی توان به گونه كامل جبران نمود . چرا كه بار سیستم به طور همه جانبه و دقیق پیش بینی پذیر نیست و ضریبهای توزیع تلفات تقریبی است . در پایان اینكه تلفات باقی مانده باید از راه یك بازار نا

متعادل زمان حقیقی جبران شود كه این در بخش آینده بررسی می شود .

 

فراهم كردن خدمات كمكی    

عبارت « خدمات كمكی » بیشتر خدمات سیستم قدرت و نه فراهم سازی انرژی را در نظر دارد . به ویژه خدمات كمكی وظیفه های است كه به وسیله كسانی و تجهیزاتی انجام می گیرد كه تولید، كنترل ، انتقال و توزیع برق را برای پشتیبانی از وظیفه اصلی سیستم انتقال به عهده دارند . این وظیفه ها در بر گیرنده چیزهایی مانند : ذخیره گردان ، ذخیره غیر گردان ، تنظیم ، كنترل فركانس ، كنترلتولید اتوماتیك ، كنترل ولتاژ و توان راكتیو و قابلیت راه اندازی از صفر است كه البته محدود به این چند وظیفه نیست . در FERC ایالات متحده ، بهره بردار مستقل سیستم ها باید شش خدمات كمكی بدهند : زمان بندی ، كنترل سیستم و دیسپاچ ، تامین توان راكتیو و كنترل ولتاژ ، تنظیم و پاسخ فركانسی ، عدم تعادل انرژی ، بهره برداری از ذخیره گردان ، بهره برداری از ذخیره های ضمیمه ، در گذشته این خدمات به گونه ای ساده و طبیعی در یك فعالیت اصلی تولید و انتقال خلاصه می شد و هزینه های تولید انرژی و خدمات كمكی به گونه كلی در تعرفه برق در نظر گرفته می شود .